Prolog.

  Rok temu, Oxford Street. Wypadek. Kierowca ciężarówki wjechał w mercedesa. Mój ból, którego nie da się opisać. Od śmierci mamy męczę się z codziennymi kłótniami, płaczem, biciem. Przyczyną moich problemów jest mój własny ojciec. Przez niego wyglądam jak potwór. Blada cera, podkrążone oczy, siniaki na całym ciele. Nie jestem tą samą dziewczyną, co kiedyś. Nie jestem tą samą Holly. Każdego dnia myślę o tym, jakby to było, gdyby ten cholerny kierowca nie wjechał w samochód mojej mamy. Dlaczego akurat ja muszę tak cierpieć? Zawsze byłam pomocna, miła, szczera, nigdy nikomu nie chciałam uprzykrzyć życia, a teraz co? Teraz tak naprawdę  nie mam nic. Ludzie mnie odtrącają, bo myślą, że jestem 'nienormalna'. Jestem taka sama jak oni z jednym wyjątkiem. Oni są szczęśliwi, ja nie.

*

Nie umiem pisać prologów, strasznie dziwnie ten wyszedł. Mam nadzieję, że was w jakiś sposób zaciekawię. Mam prośbę - jeżeli przeczytałeś, skomentuj, to naprawdę ważne, daje mi to motywacje do dalszego pisania. :)

Jeśli spodobał ci sie prolog i chcesz być powiadamiany o dalszej mojej twórczości - napisz w komentarzu swój nick z twittera albo napisz do mnie na twitterze @DameLukey.