Rozdział 1.

-Nienawidzę cię! –krzyknęłam i pobiegłam na górę do pokoju. Kolejna  kłótnia, kolejna dawka bólu. Wyjęłam z szafy walizkę i zaczęłam pakować swoje rzeczy. Z dołu dało się usłyszeć kilka przekleństw wyrzucanych na moją osobę. Zignorowałam to. Gdy się spakowałam, uchyliłam okno i wyślizgnęłam się. Zeskakując usłyszałam dźwięk otwierających się  drzwi. Wie, że uciekłam. Szybszym krokiem zaczęłam iść, potem stopniowo zaczynałam biec. Ostatni raz odwróciłam się, żeby zobaczyć mojego ojca. Uśmiechnięta, czerwona twarz i serdeczny palec wysunięty w moją stronę. Cały on.

  Wędrowałam teraz przez szare ulice Londynu. Pogoda nie była zadowalająca, w każdej chwili mógł zacząć padać deszcz, a z tego wszystkiego zapomniałam wziąć  kurtki. W pewnej chwili jeden obiekt przykuł moją uwagę. Rodzina chodząca po parku. Czuć było od nich szczęście, na twarzach wszystkich członków malował się uśmiech. Radość. Długo nie zaznałam tego uczucia i nie wiem, czy jeszcze zaznam.

  Poczułam na nosie krople deszczu. Gdy zrozumiałam, że zaraz zacznie padać weszłam pod daszek jakiegoś sklepu, żeby przeczekać mżawkę. Robiło się coraz chłodniej, a ja byłam ubrana w bluzkę na  krótki rękawek, jeansy i jakieś stare buty. Przechodnie patrzyli się na mnie dziwnym wzrokiem, ale ja ich ignorowałam. W pewnym momencie poczułam czyjąś  dłoń na moim ramieniu. Do głowy przychodziły mi różne, najstraszniejsze myśli: ojciec?

  Odwróciłam się i ujrzałam chłopaka z ciemną karnacją, brązowymi oczami i wyraźnymi rysami twarzy. Wyszczerzył do mnie swoje białe zęby.   

-Nie zimno ci? Masz, załóż moją kurtkę. -powiedziawszy to zdjął ją i opatulił mnie.

-Dzięki, to miłe z twojej strony, chyba.. -poczułam się nieswojo.

-Jestem Zayn. -przedstawił się.

-Holly. -powiedziałam.

-Holly? Bardzo ładne imię. Tak więc czemu nie jesteś w domu? -zapytał.

-Ja nie mam domu... -odpowiedziałam i poczułam łzę na policzku. Zauważył ją.

-Nie płacz, nie ma sensu. Chodź, przenocujesz dzisiaj u mnie, a najwyżej jutro ci coś znajdziemy. Dobrze? -zaproponował i znowu się uśmiechnął.

-Mhm. -pokiwałam głową z lekką niechęcią i poszłam w stronę jego samochodu.

  Zatrzymaliśmy się przy ogromnym budynku z wielkim ogródkiem, basenem, różnego rodzaju grami, barkiem i tego typu rzeczami. Wyglądałam pewnie dziwnie z rozdziawioną buzią, ale inaczej nie mogłam zareagować.  

-To.. to jest twój dom? Ty jesteś jakimś księciem czy coś? -zapytałam i ugryzłam się w język. Głupie pytanie.

-No jasne, ser Zayn Lancelot, miło cię poznać. -zadrwił ze mnie i poruszył śmiesznie brwiami.

-Bardzo śmieszne... -powiedziałam i wyszłam z jego dużego range rovera. 

  Przeszłam przez wielką złotą bramę  i momentalnie znalazłam  się  na jego posiadłości. Szeroka uliczka prowadziła prosto do jego ‘pałacu’. Zanim znalazłam  się w środku, z zaciekawieniem oglądałam wszystkie rzeczy na zewnątrz, ale to co było wewnątrz…. Wielkie trzy kanapy, telewizor plazmowy, mnóstwo obrazów, drogie dywany.. To wszystko wyglądało jak z pięknego snu. Zawsze marzyłam o takim domu, ale nigdy nie sądziłam, że się w takim znajdę.   

-Ty serio musisz być jakimś księciem... -powiedziałam i cicho zachichotałam.

-Jestem zwykłym chłopakiem. -uśmiechnął się niepewnie, jakbym miała mu nie uwierzyć. Po części to była prawda, bo trochę mu nie wierzyłam. Ten Zayn  na pewno nie jest zwykłym chłopakiem, jest kimś więcej, bo wszystko na to wskazuje.               

***

*PRZECZYTAJCIE.

Wiem, króciutki, ale obiecuję, że następne będą dłuższe.

Mam prośbę, jeśli czytasz, zostaw komentarz, chce wiedzieć,

ile was jest tutaj na razie. Jeśli chcesz być informowany

o dalszych rozdziałach, napisz swój nick z twittera w komentarzu. Pytania? @DameLukey. Również zachęcam do dodania się do obserwatorów. :)